Skip to main content

एमसीसीको विरोधमा देश



दुनियाँलाई थाहा भएकै कुरा हो कि अमेरिकी साम्राज्यवादले जुन जुन देशको उद्धार गर्दछु भनेर सेना पठायो त्यहाँ जरो गाडेर बस्यो । अड्डा जमाएर बस्यो । हो चि मिन्हको वियनामले मात्र बषौं बषौंसम्म डटेर लडेर आफ्नो भूभागबाट अमेरिकी सेनालाई लखेट्यो । यो अपवाद हो । नेपालमा यो वा त्यो बहानामा अमेरिकी सेना पस्यो भने त्यसलाई भगाउन सजिलो कुरा हुन सक्दैन । हाम्रो मुलुकको सरकारले कालापानीमा कब्जा जमाएर बसेको भारतीय सेनालाई त हटाएर आफ्नो भूभाग फिर्ता गराउन सकेको छैन भने अमेरिकी सेनाको कुरा के गर्नु ।  इराकको संसदले अमेरिकी सेनालाइ इराक छोड्न भनेर आदेश दियो । अमेरिकी सेनाले सुनेको छैन ।  हेक्का राख्नु पर्ने कुरा यो छ कि इराक नेपालभन्दा धेरै शक्तिशाली छ । यतिबेला साम्राज्यवादी अमेरिकालाई टक्कर दिने फिडरल कास्ट्रोको क्वुवा हो । उत्तर कोरिया हो । इरान हो । रुस र चीन पनि अमेरिकाले हेप्न नसक्ने मुलुक हुन् । बाँकी संसारलाई अमेरिकाले गन्दैन । टेर्दैन । यतिबेला अमेरिकाको लागि सबभन्दा ठूलो चुनौती चीन बनेको छ । उदयमान शक्ति चीन । चीनले हिजोको सोभियत  संघको स्थान लिंदैछ ।यसैले पनि विश्वको उदयमान शक्ति चीनलाई घेर्ने रणनीति अन्तर्गत एमसीसीको जामा लगाएर नेपालमा घोषित अघोषित रुपमा आईपीएसको अंग बन्दै प्रवश गर्न खोज्दैछ । उसरी हिजो शेरबहादुर देउवा र ज्ञानेन्द्रबहादुर कार्कीलाइ एमसीसीलाई नेपाल प्रवेश गराउन प्रवशको ढोका खोलिदिएको अवस्था छ । यसैबीचमा दुई तिहाइको ओली नेतृत्वको कम्युनिष्ट सरकारका विदेश मंत्री प्रदीय ज्ञवालीले अमेरिका पुगेर नै एमसीसीलाई नेपालमा स्वागत गर्न सही धस्काइसकेको अवस्था छ । यतिबेला केही बिकका दल नेता बुद्धिजीवी पत्रकार आदि वाहेका सिंगो राष्ट्र एमसीसीको विपक्षमा खडा भएको स्थिति छ ।  एमसीसीलाई नेपाल भित्राए यो मुलुक अफगानिस्तान इराक सिरिया रुवाण्डा बन्न सक्दछ भन्दै  समेत र देशभक्त नेपालीले खबरदार गर्दा गर्दै पनि ओली सरकार त्यसलाई संसदबाट पास गराउन टोपी फालेर लागेको अवस्था छ । यतिबेलाको नेपालमा सबभन्दा बढी एमसीसीलाई संसदबाट पास गराउन के पी ओली, शेरबहादुर देउवा कमल थापा र प्रदीप ज्ञवालीहरू दाम्लो छिनालेर लागेको अवस्था छ ।
चारैतिर यसको तीव्र बिरोध भए पछि केपी ओलीको सरकार त्यसलाई फेरि सिंगार पटार गरेर नुवाई धुवाई चोखाइ संसदबाट पास गराउने जमर्को गरको देखिन्छ । यसो नहोस् भनेर बेला नघर्किदै खवरदारी गर्नु हरेक सचेत  देशभक्त नेपालीको कर्तव्य हो ।
अहिले एमसीसी नेपालमा प्रवेश गराएमा यो मुलुकको कायापल्ट हुन्छ भनेर यसका पक्षधर बकालत गरिरहेका छन् । यसको अर्थ त यही हो एमसीसीले ५१ अरब रकम नेपाललाई अनुदानको रुपमा ( यो रकम अमेरिकाले अमेरिकाको रणनीति सफल पार्ने पूर्वाधार तयार पार्न भक्तल ेदेवतालाई चढाएको प्रसादी आफैले खाए जस्तै दिने भनेको अनुदान हो ) नेपाललाई नदिएमा यो मुलुकको विकास नै हुँदैन । यो मुलुक समृद्ध हुँदैन । यथार्थमा यो भन्दा बढी रकम त यो देशको बिकासको लागि एनसीएलले नतिरेको कर असुल गरे प्राप्त हुन सक्दछ । अमेरिका कुनै देशमा विकास गर्न होइन विनास गर्न   प्रवेश गर्दछ ,।  कांग्रेस र राप्रपाले नबुझे पनि आफुलाई कम्युनिष्टको मूल धार बताउने केपी ओलीहरूले के कुरा बुझ्नु पर्ने लेनिनले भनेका छन् साम्राज्यवादको अर्थ  हो युद्ध । विनाशकारी प्रथम विश्व युद्ध पनि साम्राज्यवादी स्वार्थका कारणले भएको हो । विनाशकारी दोस्रो विश्व युद्ध पनि साम्राज्यवादी स्वार्थ कै कारण भएको हो ।
एमसीसी भनेको अमेरिकाले नेपाललाई स्वतन्त्रतापूर्वक नेपालको बिकास गर्न दिने रकम होइन । यो रकम लिएर नेपालले तुईन बिस्थापित गरेर झुलुंगे पुल हाल्न सक्दैन । यो रकम लिएर नेपालले हुम्ला जुम्लामा कुनै ठूलो आधुनिक सुख सुविधा सम्पन्न अस्पताल बनाउन सक्दैनन् । यो रकम लिएर नेपालले कुनै कल कारखाना उद्योग धन्दा स्थापित गर्न पाउँदैन । यो रकम लिएर नेपालले कृषि क्षेत्रको बिकासको लागि कुनै परियोजना संचालन गर्न सक्दैन । यो रकम लिएर नेपालले दुर्गम क्षेत्रमा बाटो घाटो बनाउन सक्दैन । यो रकम लिएर नेपालले विदेश पलायन भएका युवक युवतीलाई रोजगार दिनलाई कुनै रोजगारमूलक कार्यक्रम संचालन गर्न सक्दैन । यो रकम त अमेरिकाका आफ्नो सैन्य रणनीति लागू गर्न शक्तिशाली विजुली लाइन जडान गर्ने तथा रणनैतिक महत्वको सडक बिस्तार गर्ने प्रयोजनको लागि हो । यो कुरा यसका बेचिएका आत्मसर्पणवादी पार्टी दल वा बुद्धिजीवीहरूले नबुझेको त अवश्य होइन । तर आफ्नो मुलुककोभन्दा पनि   ेअमेरिकी साम्राज्यवादको हित चिताउने संस्था वा व्यक्तिले उसको पक्षमा वकालत गर्नु बुझ्न सकिने कुरा हो ।
हिजो राष्ट्रघाती महाकाली सन्धि हुँदा यस सन्धिले पश्चिमबाट सूर्य उदाउँछ र मुलुकलाई यसले १ खबर २० अरब फायदा हुन्छ भन्ने व्यक्ति के पी शर्मा ओली नै हुन् । त्यतिबेला जलस्रोतविद्हरूले भनेका थिए  महाकाली सन्धि गर्न हुँदैन । भारतले महाकाली सन्धि विद्युतको लागि गर्ने होइन । नेपालको पानीमाथि एकलौटे अधिकार जमाउनको लागि महाकाली सन्धि गर्न चाहेको हो । यो कुरा सत्य साबित भयो । भारतले राष्ट्रघाती महाकाली सन्धि गरेर नेपालको पानीमाथिको अधिकार जमायो । नेपालको पानी डोलाएर लग्यो । नेपालको भूभागसमेत कब्जा गर्यो । यतिबेला नेपाल हेरेको हेरी । नेपाली नागरिकलाई टनकपुरको बाँधमा  आफ्नै भूमिमा उभिएर आफ्नै भूमिको फोटो खिच्ने अधिकार समेत छैन ।
यिनै राष्ट्रघाती महकाकाली सन्धिका एक प्रमुख पात्र के पी ओली  यतिबेला देश विकासका नाममा एमसीसी भित्राएर देशको बिनास गर्ने बाटोमा लागेका छन् । किन ? प्रश्न गंभीर छ ।
जनताको चर्को बिरोध हुन थाले पछि ओली सरकार यसलाई सुधारिएको पंचायतलाई जस्तै सुधारिएको एमसीसीलाई नेपाल भित्राउन खोज्दैछन् । कुरा प्रष्ट छ एमसीसीलाई सुधार्ने ताकत के पी ओली सरकारसित छैन । हुँदैन । यो पत्यारलाग्दो कुरा हुँदा पनि होइन । अर्को कुरा अमेरिका जुनसुकै बहानामा नेपाल प्रवेश गरे पछि उसलाई नियन्त्रणमा राख्ने ताकत यसलाई भित्राउने सरकार वा सत्तापक्षको नहुन सक्दछ । जस्तो कि संसारको इतिहासले बताएको छ । एकपल्ट अमेरिका पस्यो भने पस्यो पस्यो । अड्डा जमाएर बस्यो बस्यो । भारतलाई आफ्नो भूमिबाट हटाउन नसक्ने सरकारले अमेरिकालाई हटाउन सक्ने कुरै भएन ।
साम्राज्यवादले हरेक देशमा आफ्ना दलाल पालेको पोसेको र हुर्काएको हुन्छ । उनीहरू प्रमुख काम नै साम्राज्यवादको पक्षमा बोल्नु वा त्यसको बकालत गर्नु हो । जसको सीता खायो उसैका गीता गायोको मार्गदर्शक सिद्धान्तबाट उनीहरू उत्प्रेरित भएका हुन्छन् । प्रशिक्षित भएका हुन्छन् ,  संचालित भएका हुन्छन् । उनीहरूले आफ्ना अन्नदाताको पक्षमा बोलेर पनि आफ्नो नूनको सोझो गरेका हुन्छन् । आफ्नो अन्न दार्ताको कुकर्मका सम्बन्धमा नबोलेर पनि उनीहरू मालिकको सेवा गरेका हुन्छन् । अमेरिकाकाले नेपालमा एमसीसी भित्राउन खोज्दा त्यसलाई सहजीकरण गर्न उसले पालेको पोसेका वा हुर्काएका एजेन्टहरूले सिधै वा घमाउरो पाराले साम्राज्यवादी अमेरिकाको स्वार्थको पक्षपोषण गरिरहेका हुन्छन् । यतिबेला यस्तो दृश्य स्पष्ट रुपमा देखा परेका छन् ।
यतिबेला यो मुलुक एससीसीका पक्ष र विपक्षमा खडा भएको दृश्य स्पष्ट देखिन्छ । हो एमसीसी राष्ट्रवादी नेपाली र राष्ट्रघाती नेपालीका राम्ररी पहिचान गर्न सकिने एउटा कसी हो भन्न सकिन्छ । वास्तविक अर्थमा देशको बिकास गर्न चाहने शक्तिले सकेसम्मको शक्ति लगाएरु एमसीसीको विरोध गरेको अवस्था छ भने राष्ट्रघाती शक्ति त्यसको पक्षमा बकालत गर्न टुप्पी फालेर लागेको छ । जहाँ एमसीसी के हो भन्ने कुरा नबुझेका मान्छेको अर्कै कुरा हो । जहाँसम्म एमसीसी के हो भन्ने कुरा बुझी बुझी पनि बुझ पचाइरहेका छन् उनीहरूको कुरा  पनि अर्कै हो ।
एमसीसीको बारेमा हामीले बुझ्नु पर्ने कुरा के हो भने अमेरिकाले भिखारीहरूको देश ( नेताको प्रबृत्ति देखेर ) लाई पैसाको मुठोले बशीभूत पारेर आफ्नो निहित स्वार्थ पुरा गर्न सकिन्छ भनेर नै एमसीसीको कोशेली थमाउन खोजेको हो ।  हुन त एमसीसीलाई नेपाल भित्राउन अमेरिकाले यसका ठेकदारहरूलाई के कति रकम नजाराको रुपमा चढायो त्यो आम जनतालाई थाहा हुन सक्ने कुरा होइन । यो कुरा त कि दिनेलाई थाहा हुने भो कि पाउनेलाई । कुरा यस्तो हुँदैनथ्यो भने अमेरिकाले नेपालका नेताहरूलाई केही रकम बोहोनी बट्टाकाृ रुपमा पेश नगरी यस्तो खतरनाक योजनामा हात हाल्ने थिएन ।  सत्ताका वरिपरि भएका नेताहरूलाई आफ्नो मुठीमा नलिई यस्तो खतरनाक रणनीति नेपालमा लागू गर्न कम्मर कसेर लाग्ने थिएनन् ।
मलाई अझ पनि के लाग्दछ  भने जनताको चर्का विरोधको कारणले बर्तमान सरकारले एमसीसी पास गराउन संसदमा पेश गर्ने हिम्मत गर्दैन । दुस्साहस गर्दैन । यस कारण पनि कि सत्ताधारी पार्टीभित्र पनि भीमरावल तथा  देव गुरुङ जस्ता एमसीसी विरोधी नेता छन् । तर उनीहरू पनि दबाबमा वा कुनै प्रलोभनमा परेर सुधारिएको एमसीसीलाई संसदबाट पास गराउन सिफारिस गर्न सक्दछन् । यस्तो नहोस् । यदि कुनै कारणले भीम रावल र देव गुरुङले धर्म छोडे भने एमसीसी संसदमा पेश हुन पनि सक्ला । पास हुन पनि सक्ला । तर यस कुराले नेपालको बिकासलाई होइन विनाशलाई किन पनि निम्त्याउँछ भने अन्ततः एमसीसी कै कारण नेपाल भित्री र बाहिरी द्वन्द्वमा फस्ने छ । त्यसले चीन र अमेरिकालाई युद्ध भूमिमा तान्न सक्ने छ । यस अवस्थामा नेपाल युद्धको मैदान बन्न सक्ने छ । नेपाल युद्ध भूमिमा परिणत भएर ध्वस्त हुन सक्नेछ ।  नेपाल विनाशको चरम बिन्दुमा पुग्न सक्ने छ  । शायद बर्तमान सरकारले एमसीसीले देशको बिकास गर्छ भनेको कुरा पनि यही हो ।
२४–१०–२०२०













Comments

Popular posts from this blog

लालबीन क्षेत्रीको सम्झनामा

  हालै नागालैण्डको डिमापुरमा लालबीन क्षेत्रीको असामयिक मृत्यु भएको खबर पाएँ  । दुखित भएँ ।  उहाँको मृत्युको खबरले मलाई  सर्वप्रथम शिलाङ पुरायो । हाम्रो भेट र चिनाजानी शिलाङमा भएको थियो । अझ कुरा खु्लाएर भन्नु पर्दा हाम्रो प्रथमभेट गल्फलिंकमा भएको थियो । एशिया कै नामूद गल्फ फिल्ड गल्फ लिंकमा भएको थियो । त्यहाँ हामी पिकनिकमा उपस्थित थियौं । कुनि कताबाट mाालबीन क्षेत्री त्यहाँ झुल्किए । उनका साथमा अन्य कुनै व्यक्ति पनि हुनु पर्दछ । तर म स्मरण गर्न सकिरहेको छैन । जे होस्, लालबीन बडो रमाइलो व्यक्ति रहेछन् । नाच गान जानेका व्यक्ति रहेछन् । उनी त्यस पिकनिकमा नाचे गाए ।  शायद त्यही नाचगानले गर्दा नै उनी मेरो नजरमा परे । मेरो सम्झनामा रहे ।  हाम्रो त्यो भेटले पछि राजनीतिक सम्बन्ध समेत स्थापित  गर्यो । उनी बाम राजनीतिमा सम्पर्कित भए । पुष्पलालको नेतृत्वको कम्युनिष्ट पार्टीका नजिक भए । उनी डिमापुरमा सामाजिक साहित्यिक र सांस्कृतिक कार्यमा पनि क्रियाशील रहे ।  लालबीन क्षेत्रीको पुख्र्यौली घर स्याञ्जा हो ।  तर उनी स्या)ञ्जा पुगेको मलाई त्यति सम्झना छैन ।  पछि लालबीन क्षेत्रीको विबाह त्यतिबेला गुवाहा

त्यो फेरि फर्केला कथातिर फेरि फर्किंदा

     ।  मैले गल्कोटमा विद्यार्थी कालमा त्यो फोरि फर्केला कथा अध्ययन गरेका थिएँ । मलाई त्यस कथाले निकै नै प्रभावित पारेको थियो । मेरो बाल्यकालमा नै  लोककथाप्रति निकै धेरै रुचि भए पनि आधुुनिक कथाका सम्बन्धमा मेरो कुनै खासै ज्ञान थिएन । त्यतिबेला म शायद भवानी भिक्षुको नामसित परिचित भएको थिएँ थिएन त्यो पनि मलाई थाहा छैन । तर पनि उनको त्यो फरि फर्केला कथाले मलाई निकै प्रभावित पारेको थियो । हो, मलाई त्यो फेरि फर्केला कथाले त्यसरी नै प्रभावित पारेको थियो जसरी मलाई मैले आसाममा हाई स्कूलमा अध्ययन गर्दा अंग्रेजी पाठ्य  पुस्तकका दुई कथा लिउ टल्सट्वायको  हाउ मच लैण्ड डज ए म्यान निड र अमेरिकी कथाकार वाशिंगटन आरभिङको  रिप भ्यान विंकल तथा हिन्दी पाठ्य पुस्तक गद्य माधुरीेको  चन्द्रधर शर्मा गुलेरीले लेखेको कथा उसने कहा थाले प्रभावित पारेका थिए । भनिन्छ चन्द्रधर शर्मा गुलेरीले जम्मा दुईबाट कथा लेखेका थिए । अर्को कथा पढ्ने मौका त मैले पाइनं । खोजेर  पढिन पनि । तर मलाई उसने कहा था कथा एउटा जीवन्त कथा जस्तो लागेको थियो । मलाई कता कता उसने कहाँ था र त्यो फेरि फर्केला उस्तै उस्तै कथा लाग्दछन् ।  फरक यत्ति हो

सुमिनाको वागी स्त्रीको आत्मकताको एक अध्ययन

  सुमिनाको बागी स्त्रीको आत्मकथा नाममा उनको २०८० सालको पहिलो कविता संकलन प्रकाशित भएको छ । शायद यो बर्षको महिला हस्ताक्षरको यो एउटा सबभन्दा बडी चर्चित तथा महत्वपूर्ण साहित्यिक कृति हो । यो कुनै एक व्यक्तिको आत्मकथाको पुस्तक जस्तो सुनिन्छ । कसैको निजी आत्मकथा जस्तो लाग्दछ । तर कुरो यसो होइन । यो कविता संकलन हो । कविले मुख्यत महिलाहरूका समस्या र वेदनालाई आफ्ना कवितामा वाणी दिएको हुनाले यसलाई आत्मकथा पनि  भन्न सकिन्छ । तर यो आत्मकथा कुनै एक खास महिलाको जीवनमा आधारित नभएर आम महिलाको जीवनसित सम्बन्धित छ पनि भन्न सकिन्छ । यस कविता संकलनका कविताले कुनै एक खास महिलाको आवाजलाई बुलन्द गरेको देखिए पनि यसले आम महिलाको जीवनलाई प्रतिनिधित्व गरेको देखिन्छ । यस कविता सकलनले महिला कुनै न कुनै रूपमा पुरुषद्वारा पीडित भएको कुरालाई प्रतिबिम्बित गर्दछ । यस कविता संकलनमा मुख्यत पूँजीवादी समाजमा हुर्के बढेका महिलाहरूको चित्रण गरेको छ । उनीहरूको व्यथा कथालाई वाणी दिएको छ  ।  महिला सदा सर्वदा पुरुषद्वारा शोषित पीडित रहे भएको कुरा भने साँचो होइन । यस समाजलाई माक्र्सले मुख्यत ६ युगमा विभाजित गरेका छन् ।  आदिम सा