Skip to main content

निरोको अवतार

 

बिचरा सरकार कुर्सीको लागि लड्दै छ 

ज्यान फालेर लड्दैे छ 

दारा किटेर लड्दै छ 

पाखुृरा सुर्केर लड्दै छ 

मुठ्ठी उजाएर लड्दै छ 

न्वारानदेखिका बल लगाई लड्दै छ

साम दाम दण्ड भेदका सबै हतियार उठाएर लड्दै छ 

विपक्षीले आफ्नो प्राण प्रिय कुृसीैै फुत्काउँछन् कि भन्ने भय छ सरकारलार्इं 

आफ्नै आँतका भाइले लात हान्छन् कि भन्ने भय छ सरकारलाई 

आफ्नै बर्गबन्धुले खुट्टा  तान्छन् कि भन्ने भय छ सरकारलाई

जसरी भए पनि आफ्नो पल्ला भारी गराउन 

कुर्सी जोगाउन

किन्न पाइन्न कि भेडा बाख्रा भन्ने भय छ सरकारलाई

गुप्तवासमा संरक्षित राख्न सकिन्न कि खजाना भन्ने डर छ सरकारलाई 

आफ्नो प्राण प्रिय कुसीै आजीवन सृुरक्षित राख्न सकन्न कि भन्ने भय छ सरकारलाई

आफू ढल्न तयार छ सरकार बरु

तर दशवासीको आवाजको अघि गल्न तयार छैन     

विदेशी प्रभूहरू गोडा मल्न तयार छ सरकार बरु 

तर ऐत कानून नीति नियम मानेर चल्न तयार छैन 

आफैले बनाएको संविधानका धारा उपधारा मानेर चल्न तयार छैन 

कुनै मूल्य  मान्यता  नैतिकता मानेर चल्न तयार छैन 

देश र जनतालाई सकेसम्म छल्न तयार छ बरु 

आफूलाई बदल्न तयार छैन 

आशा र भरोसाको उज्यालो बत्ती भइे बल्न तयार छै्रन

मरे मरुन्  दुखी गरीब  खान नपाएर 

अस्पतालसम्म पुराउने एम्बुलेन्स नपाएर 

गाडी नपाएर   

मरे मरुन दृुखी गरीब अस्पतालमा बेड नपाएर

भ्यान्टिलेटर नपाएर                                                                                                                                                                                                                                                                 

औषधि उपचार नपाएर 

अक्सिजन नपाएर

परेर अलपत्र 

यत्र तत्र सर्वत्र

बने बनोस्  दश नै त्राही त्राही् 

सरकार कुर्सीको खेलमा खुब रमाइरहेछ 

जले जलोस् यो देश दन्दनी गरीबी र कोरोनाको महामारीको आगोमा

टाट पल्टे पल्टोस् भ्रष्टाचारको आहालमा डुवेर सुनको थालमिा भिख माग्ने यो मुलुक

समृद्ध नेपाल र सुखी नेपालीको सपना देखाई  

बाँसुरी बजाएर बसिरहेको छ धिक्कार यो सरकार   

निरोको अवतार ।

३०–१–२०७८

१३–५–२०२१





Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

लालबीन क्षेत्रीको सम्झनामा

  हालै नागालैण्डको डिमापुरमा लालबीन क्षेत्रीको असामयिक मृत्यु भएको खबर पाएँ  । दुखित भएँ ।  उहाँको मृत्युको खबरले मलाई  सर्वप्रथम शिलाङ पुरायो । हाम्रो भेट र चिनाजानी शिलाङमा भएको थियो । अझ कुरा खु्लाएर भन्नु पर्दा हाम्रो प्रथमभेट गल्फलिंकमा भएको थियो । एशिया कै नामूद गल्फ फिल्ड गल्फ लिंकमा भएको थियो । त्यहाँ हामी पिकनिकमा उपस्थित थियौं । कुनि कताबाट mाालबीन क्षेत्री त्यहाँ झुल्किए । उनका साथमा अन्य कुनै व्यक्ति पनि हुनु पर्दछ । तर म स्मरण गर्न सकिरहेको छैन । जे होस्, लालबीन बडो रमाइलो व्यक्ति रहेछन् । नाच गान जानेका व्यक्ति रहेछन् । उनी त्यस पिकनिकमा नाचे गाए ।  शायद त्यही नाचगानले गर्दा नै उनी मेरो नजरमा परे । मेरो सम्झनामा रहे ।  हाम्रो त्यो भेटले पछि राजनीतिक सम्बन्ध समेत स्थापित  गर्यो । उनी बाम राजनीतिमा सम्पर्कित भए । पुष्पलालको नेतृत्वको कम्युनिष्ट पार्टीका नजिक भए । उनी डिमापुरमा सामाजिक साहित्यिक र सांस्कृतिक कार्यमा पनि क्रियाशील रहे ।  लालबीन क्षेत्रीको पुख्र्यौली घर स्याञ्जा हो ।  तर उनी स्या)ञ्जा पुगेको मलाई त्यति सम्झना छैन ।  पछि लालबीन क्षेत्रीको विबाह त्यतिबेला गुवाहा
Post a Comment
Read more

त्यो फेरि फर्केला कथातिर फेरि फर्किंदा

     ।  मैले गल्कोटमा विद्यार्थी कालमा त्यो फोरि फर्केला कथा अध्ययन गरेका थिएँ । मलाई त्यस कथाले निकै नै प्रभावित पारेको थियो । मेरो बाल्यकालमा नै  लोककथाप्रति निकै धेरै रुचि भए पनि आधुुनिक कथाका सम्बन्धमा मेरो कुनै खासै ज्ञान थिएन । त्यतिबेला म शायद भवानी भिक्षुको नामसित परिचित भएको थिएँ थिएन त्यो पनि मलाई थाहा छैन । तर पनि उनको त्यो फरि फर्केला कथाले मलाई निकै प्रभावित पारेको थियो । हो, मलाई त्यो फेरि फर्केला कथाले त्यसरी नै प्रभावित पारेको थियो जसरी मलाई मैले आसाममा हाई स्कूलमा अध्ययन गर्दा अंग्रेजी पाठ्य  पुस्तकका दुई कथा लिउ टल्सट्वायको  हाउ मच लैण्ड डज ए म्यान निड र अमेरिकी कथाकार वाशिंगटन आरभिङको  रिप भ्यान विंकल तथा हिन्दी पाठ्य पुस्तक गद्य माधुरीेको  चन्द्रधर शर्मा गुलेरीले लेखेको कथा उसने कहा थाले प्रभावित पारेका थिए । भनिन्छ चन्द्रधर शर्मा गुलेरीले जम्मा दुईबाट कथा लेखेका थिए । अर्को कथा पढ्ने मौका त मैले पाइनं । खोजेर  पढिन पनि । तर मलाई उसने कहा था कथा एउटा जीवन्त कथा जस्तो लागेको थियो । मलाई कता कता उसने कहाँ था र त्यो फेरि फर्केला उस्तै उस्तै कथा लाग्दछन् ।  फरक यत्ति हो
Post a Comment
Read more

सुमिनाको वागी स्त्रीको आत्मकताको एक अध्ययन

  सुमिनाको बागी स्त्रीको आत्मकथा नाममा उनको २०८० सालको पहिलो कविता संकलन प्रकाशित भएको छ । शायद यो बर्षको महिला हस्ताक्षरको यो एउटा सबभन्दा बडी चर्चित तथा महत्वपूर्ण साहित्यिक कृति हो । यो कुनै एक व्यक्तिको आत्मकथाको पुस्तक जस्तो सुनिन्छ । कसैको निजी आत्मकथा जस्तो लाग्दछ । तर कुरो यसो होइन । यो कविता संकलन हो । कविले मुख्यत महिलाहरूका समस्या र वेदनालाई आफ्ना कवितामा वाणी दिएको हुनाले यसलाई आत्मकथा पनि  भन्न सकिन्छ । तर यो आत्मकथा कुनै एक खास महिलाको जीवनमा आधारित नभएर आम महिलाको जीवनसित सम्बन्धित छ पनि भन्न सकिन्छ । यस कविता संकलनका कविताले कुनै एक खास महिलाको आवाजलाई बुलन्द गरेको देखिए पनि यसले आम महिलाको जीवनलाई प्रतिनिधित्व गरेको देखिन्छ । यस कविता सकलनले महिला कुनै न कुनै रूपमा पुरुषद्वारा पीडित भएको कुरालाई प्रतिबिम्बित गर्दछ । यस कविता संकलनमा मुख्यत पूँजीवादी समाजमा हुर्के बढेका महिलाहरूको चित्रण गरेको छ । उनीहरूको व्यथा कथालाई वाणी दिएको छ  ।  महिला सदा सर्वदा पुरुषद्वारा शोषित पीडित रहे भएको कुरा भने साँचो होइन । यस समाजलाई माक्र्सले मुख्यत ६ युगमा विभाजित गरेका छन् ।  आदिम सा
Post a Comment
Read more