भूत

   

 

म सानैदेखि भूत प्रेतदेखि डराउने मान्छे थिएँ । डराउन दिनेदेखि डराउने मान्छे थिएँ ।

हाम्रो घरको मास्तिर एउटा पहरो थियो । आमा त्यस पहरोमा किचकिनी बस्दछे भन्नुहुन्थ्यो । यसैले म त्यस पहरोको वरपर जान डराउँथें । मैल हाम्रा गाउँमा एकजना युवकलाई भूतले एक महिना लुकाई राखेर छोडिदिएको थियो भन्ने कुरा पनि सुनेको थिएँ । उनलाई भूतले खाना खान दिंदा उल्टो हातले थाप्नु पर्दथ्यो भन्ने कुरा पनि सुनेको थिएँ । सुल्टो हातले खाना थापे भूतले गालामा थप्पड हान्दथ्यो भन्ने कुरा पनि सुनेको थिएँ । मैले के पनि सुनेको थिएँ भने भूतले खानलाई गडौला दिन्थ्यो । उसले उनलाई एक महिना लुकाई मंत्र सिकाएर आफ्नो चेलो बनाएको थियो  । उनलाई त्यसरी एक महिनासम्म लुकाएर राखी मंत्र सिकाएर चेला बनाए पछि मात्र लुकाएको ठाउँबाट बाहिर ल्याई छोडिदिएको थियो । मैले सुनेको यस कुराले पनि मलाई  सानामा भूत प्रेतसित डराउने बनाएको थियो ।  डराउन दिनेदेखि डराउने मान्छे बनाएको थियो ।

मैले सानामा के कुरा पनि सुनेको थिएँ भने एकपल्ट नुन, तेल , मर ,मसाला, सुर्ती, तमाखु ,लत्ता कपडा आदि लिन  जाने हाम्रा गाउँलेहरूसित ढाक्रे भएर भूतहरू पनि नुन, तेल, मर मसाला ,सुर्ती, तमाखु, लत्ताकपडा आदि लिन बटौली गएछन् । बटौलीमा उनीहरूले पनि ढाक्रेहरूसित नुन, तेल, मर मसाला, सुतीर्, तमाखु, लत्ताकपडा आदि किनेर चरप्प भारी बनाई  हाम्रा गाउँले ढाक्रेसित ठाउँ ठाउँमा बास बस्दै चार पाँच दिन लगाएर गल्कोट आइपुगेछन् । गल्कोटको बासखोला नजिक आए पछि उनीहरू दरमखोलातिर लागेछन् र गहिरो रहमा झ्वाम्म हाम्फालेछन् । तब मात्र ढाक्रेहरूलाई थाहा भएछ उनीहरूसित ढाक्रे भएर बटौलीमा नुन तेल मर मसाला सुर्ती तमाखु लत्ताकपडा आदि लिन जाने ढाक्रेहरू त भूृतहरू पो रहेछन् । निश्चित रूपमा यस कुराले पनि सानामा मेरो मनमा भूत प्रेतप्रति भयको भावना पैदा गराएको थियो ।

मलाई अझ पनि राम्ररी नै संझना छ हामी दोकानमा बस्दा साँझतिर बुवासित त्यहाँ जम्मा भएका गाउँलेहरूसित भूत प्रेतका कुरा हुने गर्दथे । डराउनदिनेका कुरा हुने गर्दथे ।  म डरले सिरकभित्र गुटमुटिएर बुबासित हुने गरेका भूत प्रेतका कुरा बडो चाख मानेर सुनिरहन्थें । बडो रुचि राखेर सुनिरहन्थें । म भूत प्रेत वा  डराउने दिनेका कुरा वा कथा सुनेर कहिले थाक्दैनथें । जति भूत प्रेत वा डराउन दिनेका कुरा वा कथा जति सुन्दथें मलाई उति अझ सुनौं अझ  सुनौं जस्तो लाग्दथ्यो । डरबाट प्राप्त हुने आनन्द म भूत प्रेतका कुरा वा कथाबाट प्राप्त गर्दथें । 

हाम्रो गाउँमा एकजना मगर जालहारी थिए । उनको खास नाम त के हो त्यो मलाई थाहा भएन । मान्छेहरू उनलाई बौडाई भन्दथे । यिनी निडर मान्छे थिए । उनी हेर्दा भूत जस्ता देखिन्थे । मसान जस्ता देखिन्थे । जलाउँदा जलाउँदै जुरुक्क उठेर हिंडेको मान्छे जस्ता देखिन्थे । उनी भूतदेखि डराउँदैनथे । दरमखोलामा रातिमा जाल खेल्दा जुनसुकै जालहारी एक्लै जाल खेल्न सक्दैनथे । बौडाई भने दरमखोलामा राति एक्लै पनि जाल खेल्न सक्दथे ।

मैले सुनेको थिएँ एकपल्ट यिनै बौडाईले  गाउँलेहरूले लखेटिरहेको भालूलाई समात्न खोज्दा उनको आँखामा कोपारेर ठूलो चोट पुराएको थियो । मैले के पनि सुनेको थिएँ भने एकपल्ट हुलुवा खोलामा माछा मार्दा ढुँगामुनि टाउको छिराउँदा त्यो ढुंगा घर्केर उनको टाउको कुच्चाएको थियो । उनी ठूलो कालबाट बाँचेका थिए । यी दुई घटनाले पनि यसै त भूत जस्तो देखिने बौडाईलाई अझ बढी भूत जस्तो बनाएको थियो ।

एक दिन साँझ यिनै बौडाईले हाम्रो दोकानमा आएर डराउन दिनेका कुरा गरेको संझना हुन्छ मलाई ।  मैले सिरकभित्र गुटमुटिएर उनले गरेका डराउन दिनेका कुरा बडो चाख मानेर सुनेको थिएँ । त्यतिबेला बौडाईले घोडाबानेमा डराउनदिनेले उनलाई डराउन दिएको कुरा सुनाएका थिए ।उनले भनेका थिए — उनी बाग्लुङ बजारबाट आउँदा घोडाबानेमा रात पर्यो । त्यसैले उनी घोडाबानेको जंगलको बीचमा एकान्त ठाउँमा बनेको ठांटी पौवामा बास बसेका थिए । गल्कोटतिरबाट कालीगण्डकीमा लाश लैजाँदा रात परेमा त्यही घोडाबानेको ठाँटी पौवामा राख्ने गरिन्थ्यो । बौडाई सुतेको बेलामा उनलाई भूतले तर्साउन थालेछ । झक्झकाउन थालेछ । सताउन थालेकाउ थालेछ । उनलाई राम्ररी सुत्नै दिएनछ । उनले उठेर हेर्दा चारैतिर लाश नै लाश देखेछन् । ठाँटी लाशै लाशले खचाखच भरिएको देखेछन् । ठाँटीमा उनी  आरामसित सुत्न सकिने जस्तो अवस्था नभए पछि उनी त्यहाँबाट निस्केर राता रात आफ्नो घरतिर लाग्न वाध्य भएका रहेछन् । 

एक दिनको कुरा हो म हाम्रो दोकानदेखि यस्तै सालाखाला १० मिनटको दुरीमा रहेको दिदीको घरमा गएको थिएँ । त्यहाँ कुरा गर्दा गर्दै झमक्क साँझ पर्यो । साँझ परे पछि म भूतको डरले एक्लै दोकानमा जान सक्दिनथें । यसैले मैले भिनाज्यू कर्णबहादुर खत्रीलाई घरदेखि तीन मिनट जति  वर कुइनोटामा अडिएर म दोकानमा नपुगुञ्जेल मलाई हेर्नु होला भनेको थिएँ । साथै  मैले भिनाज्यूलाई के पनि भनेको थिएँ भने मलाई भूतले डराउन दियो भने म जोरले चिच्चाउँने छु । तपाईं हा हा हु हु गर्दै दगुर्दै म  भएको ठाउँमा आउनुहोला । भिनाज्यु मैले भने अनुसार बाटाको कुइनोटोमा उभिए पछि म छिटो छिटो दोकानतिर जान थालें । यस्तैमा जुनेली रातमा मैले कुनामा कालो कालो चीज मसित नै लगभग समान्तर रेखामा हिंडेको  देखें । मेरो आङ जिरिङ गर्यो । शरीर हल्का भयो । शरीरभरि काँडा उठे । मेरो वाक्य बन्द जस्तो भयो । म बोल्न र भिनाज्यूलाई चिच्चाएर मेरो  उद्धारको लागि बोलाउन सक्ने अवस्थामा रहिनँ । म दौडिन थालें  । म दगुरिरहें । पछि नपर्फी दगुरिरहें । दाहिने बायें कतै हेर्न नथाली एकोहोरो दगुरिरहें । म जति बेगले दगुर्दथें मसित कुनातिर दगुरिरहेको कालो चीज पनि उति बेगले दगुरिरहको कुरा मेरा छडके आँखाले देख्दथे । म त्यो मसित जोरका तोर भएर मसित दगुर्ने कालो कुरा को हो तथा कस्तो छ त्यसलाई राम्ररी चियाएर हेर्ने हिम्मत नै गर्न सकिनं मैल. र एकै सासमा दोकानमा पुगें ।  आमालाई भने मलाई डराउन दिनेले लखेट्यो । कुनै कालो चीज मसित कुनामा दगुरेको देखेर एकै सासमा आएँ । दोकानमा पुगे पछि मात्र मैले मसित कुनातिर दगुरिरहको कालो चीजलाई चियाएर हेर्न खोजें त्यो कतै गायव भएको थियो । भोलिपल्ट राति आँगाखेतमा  कुलाको पानी लगाउने आएका एकजना गाउँले भनेका थिए हाम्रो दोकान पल्तिरबाट एउटा कुनै कालो चीज बाटोेबाट मास्तिर बस्नेतको बारीतिर उकालो लागेको थियो ।  

२८—९—२०६९